Σε δρόμους άγνωστους
γεμάτους αγκάθια
Οταν με το καλό φύγει ο Αμερικανός πρόεδρος, θα έρθει η ώρα του λογαριασμού, να δούμε τι μας στοίχισε και πως χειρισθήκαμε τη δύσκολη αυτή υπόθεση, ως πολιτική ηγεσία, αλλά και ως έθνος. Οσον αφορά την πολιτική μας ηγεσία ήρθαν πάλι στην επιφάνεια όλα εκείνα τα φαινόμενα που συνήθως συνοδεύουν τους χειρισμούς των λεγόμενων «εθνικών προβλημάτων», τα πλείστα των οποίων συνδέονται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις η εκάστοτε κυβέρνηση φοβάται, όχι μήπως κάνει λάθος στους χειρισμούς και ζημιώσει τη χώρα, αλλά μήπως έχει βαρύ «πολιτικό κόστος» στο εσωτερικό της χώρας. Συναντάμε αυτόν το φόβο στη συμπεριφορά όλων των κυβερνήσεων που χειρίσθηκαν σοβαρά θέματα εξωτερικής πολιτικής. Αναλογισθείτε την τραγική ιστορία του Κυπριακού, ιδιαίτερα όπως την αφηγείται ένας άνθρωπος που τη γνώριζε καλά, ο μακαρίτης Νίκος Κρανιδιώτης (πατέρας του Γιάννου Κρανιδιώτη) στα βιβλία που άφησε. Ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, όπως ο Κ. Καραμανλής και ο Μακάριος, σε κρίσιμες στιγμές όπου έπρεπε να αποφασίσουν και να πράξουν αυτό που θεωρούσαν ορθό, φοβήθηκαν! Αλλά θυμηθείτε και τη σχετικά πρόσφατη περίπτωση του Κ. Μητσοτάκη στο λεγόμενο «Σκοπιανό». Εκείνη την εποχή είχε τις πιο καθαρές και συμφέρουσες για τη χώρα προτάσεις και αντιλήψεις. Μπορείτε να τις κρίνετε τώρα από τη μάλλον θλιβερή εξέλιξη αυτού του προβλήματος: όλος ο κόσμος αποκαλεί τη δημοκρατία των Σκοπίων «Μακεδονία» και δεν έχουμε πια κανένα μέσο να κάνουμε τους άλλους να μην μεταχειρίζονται αυτό το όνομα. Αλλά και ο Κ. Μητσοτάκης φοβήθηκε και δεν έκανε αυτό που θεωρούσε ορθό.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τουλάχιστον η μείζων, εναλλάσσονται μεταξύ τους στις ίδιες ακριβώς θέσεις: Το κόμμα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση κατηγορεί μονίμως το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση για εθνική μειοδοσία αν όχι για προδοσία και το ίδιο ακριβώς επαναλαμβάνεται αντιστρόφως κάθε φορά που εναλλάσσονται στην εξουσία. Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα! Ανάλογα με τη θέση όπου βρίσκονται εναλλάσσουν μεταξύ τους τον αντιαμερικανισμό και τον φιλοαμερικανισμό. Στην άκρη του πολιτικού φάσματος υπάρχουν και τα κόμματα, τα λεγόμενα της «διαμαρτυρίας». Δεν διεκδικούν την εξουσία και θα περίμενε κανείς να είναι περισσότερο ελεύθερα στη συμπεριφορά τους. Από το ξεχασμένο, όμως ανατρεπτικό όραμα του παρελθόντος κράτησαν μόνο τη «φόρμα» της άρνησης και της διαμαρτυρίας, άρνηση και διαμαρτυρία που συχνά δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο και στόχο, δίνουν ωστόσο την ψευδαίσθηση ότι συντηρούν την «ανατρεπτική παράδοση» στη διεκδίκηση της οποίας και ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Υπόδειγμα πολιτικού φορμαλισμού, χωρίς περιεχόμενο, που εκφράζεται με ακατάσχετη ρητορεία, επίσης χωρίς περιεχόμενο.
Τι να κάνουμε! Αυτές είναι οι πολιτικές μας δυνάμεις, είναι δικές μας και δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτές. Ισως γιατί διαμορφώνονται κατ' εικόνα και ομοίωσή μας. Με αυτές θα πορευθούμε σε δρόμους άγνωστους, γεμάτους αγκάθια...
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ