«"Ενα καλό παιδί. Λιγάκι αδέξιος. 'Ηπιος". Αυτές ήταν οι ετικέτες που συνόδευαν τις κρίσεις των διπλωματών στην Αθήνα για τον Γιώργο Παπανδρέου προτού γίνει υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας».

Με τις φράσεις αυτές αρχίζει το ολοσέλιδο αφιέρωμα του βρετανικού έγκυρου εβδομαδιαίου περιοδικού « The Economist» για τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών και στη συνέχεια τονίζει:

«Ο μεγαλύτερος γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, του λαοπρόβλητου ηγέτη που παρέμεινε στην πρωθυπουργία το μεγαλύτερο διάστημα από το 1981 έως το 1996, αντιμετωπίζει δυσκολίες να πείσει τους άλλους να τον πάρουν στα σοβαρά.

(...) Με τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια σε πλήρη κορύφωση, ο κ. Παπανδρέου επωμίζεται ουσιαστική ευθύνη για πρώτη φορά. Ο Κώστας Σημίτης, ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός που μάχεται να κρατήσει την Ελλάδα στο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο στην κρίση στο Κόσοβο, δεν δίστασε να προωθήσει τον κ. Παπανδρέου στη θέση του ΥΠΕΞ μετά την αποπομπή του Θεόδωρου Πάγκαλου. (...)

Ελάχιστοι από τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ λυπήθηκαν όταν έμαθαν την αποχώρηση του κ. Πάγκαλου, που ήταν γνωστός για τα μη διπλωματικά του ξεσπάσματα, όπως ο περιβόητος σαρκασμός του για τη Γερμανία ("γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού"). (...)

Ο κ. Παπανδρέου είναι λιγότερο οξύς και εριστικός από τον κ. Πάγκαλο. Είναι επίσης περισσότερο σεμνός και συμπαθής. Διαθέτει πνεύμα συνεργασίας, διατηρεί την ψυχραιμία του ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει πίεση και έχει εξοικείωση με τα περισσότερα διεθνή ζητήματα, ως πρώην αναπληρωτής του κ. Πάγκαλου από το 1996. Το σημαντικότερο, σε αντίθεση με τον Πάγκαλο, είναι ότι τα πάει καλά με τη Μαντλίν Ολμπραϊτ, την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών. (...)

Μεγάλο του προσόν είναι η διεθνής του ανατροφή. (...) Διαβάζει ακόμα περιοδικά κοινωνιολο-γίας και εμμένει στην άποψή του ότι η μαριχου-άνα πρέπει να νομιμοποιηθεί. (...) Θα μπορούσε κάποια μέρα να γίνει ένας τρίτος Παπανδρέου που θα κατακτήσει την πρωθυπουργία;
Είναι απίθανο, επειδή του λείπουν η ρητορική δεινότητα και το πάθος που διέθεταν ο πατέρας και ο παππούς του. (...)

Ο κ. Παπανδρέου θα συναντήσει δυσκολίες στους χειρισμούς του για το Κοσσυφοπέδιο. (...) Πιθανόν να αποτελέσει στόχο των αντιδυτικών συνθημάτων. Μαχητικοί σοσιαλιστές ήδη τον περιγελούν ως "γες μαν των ΗΠΑ". Από την πλευρά του το ΝΑΤΟ ελπίζει ότι διαθέτει δυνατότερη ραχοκοκαλιά από αυτή που του αποδίδεται και ότι θα συνεχίσει να αψηφά την οικογενειακή παράδοση».

(Αποσπάσματα απo ανάλυση που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "The Economist".)