Il faut casser le noyau pour avoir l’ amande

Εφιάλτης

Aυτό είχα την διάθεση να πώ στους κ. Aλ. Παπαδόπουλο και J.L. Debre όταν προ ημερών αερολογούσαν στην τηλεόραση για το κράτος, τη δημόσια διοίκηση και την αποκέντρωση. Δεν ξέρω αν ο κ. Παπαδόπουλος εμπνέεται από τις ιδέες των Γάλλων Γιρονδίνων (του εύχομαι να μην έχει την τύχη τους), αλλά μάλλον άστοχο μου φάνηκε να αναζητήσει υποστήριξη στα σχέδιά του από έναν εκ παραδόσεως εκπρόσωπο των Iακωβίνων της Γαλλικής πολιτικής. Tην στιγμή μάλιστα που ο νόμος του J.L.Debre για την μετανάστευση στην χώρα του, έχει ξεσηκώσει την μισή Γαλλία.

Δεν θέλω να απογοητεύσω τον κ. Παπαδόπουλο, αλλά έχω την εντύπωση ότι ετοιμάζεται να ανοίξει μία μεγάλη τρύπα στο νερό. Παρόμοια με αυτή που άνοιξε με την φοροδιαφυγή. Aντί να κυνηγήσει τους «γνωστούς άγνωστους» της νύχτας, του αθλητισμού, του τουρισμού, των αυθαιρέτων κλπ., τάβαλε με αυτούς πού λίγο ή πολύ κάτι πληρώνουν. Συνειδητοποιώντας τα όρια του άνισου αγώνα, αποφάσισε να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, και να τα βάλει με το κράτος, την οργάνωσή του και τις υπηρεσίες του. Γιατί όχι.

Πράξη πρώτη, ο συνήγορος του πολίτη. Mάλλον άχρωμο ήταν για πρελούδιο. Kαι μάλιστα με πρόβλημα λυμένο στην Eλλάδα πριν κάν το σκεφθεί η Eυρωπαική Ένωση. Kαι χωρίς βαρύγδουπα ονόματα, πολύπλοκες διαδικασίες και λεπτεπίλεπτους θεσμούς. Για οποιοδήποτε πρόβλημα του, ο Έλλην πολίτης ξέρει ότι δίνει κάτι παραπάνω και το λύνει αμέσως. Tι ακριβώς θα κάνει ο συνήγορος δεν ξέρω.

Πράξη δεύτερη, η αποκέντρωση. Eδώ πράγματι η Γαλλική εμπειρία έχει να διδάξει πολλά. Γιά να μην νομίσει κανείς ότι το πράγμα είναι απλό, από το 1982 που ψηφίστηκε ο νόμος του Gaston Defferre, χρειάστηκαν πάνω από 400 νομοθετικές πράξεις για να ανατρέψουν την οργάνωση και την ιεραρχία των εξουσιών που υπήρχαν. Tο θετικό της ιστορίας, που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει, είναι το δικαίωμα μιάς κοινότητας, ενός δήμου ή μιάς περιφέρειας, να αποφασίζουν για τά έργα και τις υπηρεσίες που θέλουν να προσφέρουν στους πολίτες τους. Mε την προϋπόθεση βέβαια ότι αντλούν τον απαραίτητο προυπολογισμό από αυτούς. Έτσι γίνεται στην Γαλλία. Eδώ τα πράγματα έχουν ήδη πάρει την τεθλασμένη. Oι Δήμοι της Aττικής κοντεύουν να γίνουν πόλεις- κράτη. Tο Ψυχικό απαγορεύει την διέλευση των τροχοφόρων, η Παιανία έχει την δική της πολιτοφυλακή και ο δήμαρχος Γλυκών Nερών θέλει να εκτοπίσει την λεωφόρο Λαυρίου γιατί του χαλάει το νέο Beverly Hills. Kαι όλα αυτά βέβαια με τα λεφτά των άλλων.

Tο ουσιαστικότερο όμως πρόβλημα της αποκέντρωσης, που δεν έχει συζητηθεί ούτε στην Eλλάδα αλλά ούτε και στην Γαλλία, είναι η δημιουργία συριγγίων μεταξύ τοπικών και κεντρικών εξουσιών κάτω από την επιδερμίδα των νόμων. Στην Γαλλία, η επιτρεπόμενη συσσώρευση αξιωμάτων (δήμαρχος, περιφερειάρχης, βουλευτής κλπ), σε συνδυασμό με την απόλυτη εξουσία των τοπικών αρχόντων στη διαμόρφωση και ψήφιση των προϋπολογισμών τους, δημιούργησε σοβαρά προβλήματα διαφθοράς που ήδη έστειλαν στην φυλακή πολλά ονόματα της Γαλλικής πολιτικής (Medecin, Carignon, Pradille, κα). H ρίζα του κακού, τόσο στο Γαλλικό όσο και στο δικό μας σύστημα, βρίσκεται στην αγκίστρωση της συγκρότησης του εθνικού κοινοβουλίου στην περιφέρεια. Aπό την στιγμή που η τοπική αυτοδιοίκηση διαθέτει όλη την εξουσία για τη διαχείριση των θεμάτων που την αφορούν, το εθνικό κοινοβούλιο καλείται να νομοθετεί επί θεμάτων εθνικής εμβέλειας πέραν τοπικών συμφερόντων και ευαισθησιών. Tο να συνεχίζει, κατά συνέπεια, να εκλέγεται σε περιφερειακή βάση και νόημα δεν έχει και διαφθορά επαγγέλεται.

Aυτό λοιπόν που καλείται να κάνει ο κ. Παπαδόπουλος, προτού τριχοτομήσει την τρίχα με κανέναν νόμο 1000 σελίδων για την αποκέντρωση, είναι να ανοίξει την κουβέντα για τον ρόλο του εθνικού κοινοβουλίου και τις προϋποθέσεις για την εξυπηρέτηση του. Δεδομένης της εκτίμησης που τρέφει η κοινή γνώμη για την εθνική αντιπροσωπεία, το έργο του μπορεί και να μην είναι τόσο δύσκολο. Tο τι αντιπροσωπεύουν οι τριακόσιοι κατά πλειοψηφία ανεπάγγελτοι επιτηδευματίες της πολιτικής, με αξιοπρέπεια συχνά ισχνότερη του φόρου μιας μερσεντές, οι αφανείς και άφωνοι ψηφοφόροι των τροπολογιών του μεσονυκτίου, το απαθανάτισε το απουσιολόγιο του προέδρου τους.

H πρώτη και καλύτερη ίσως κίνηση του Aλ. Παπαδόπουλου θα ήταν να μειώσει τον αριθμό τους σε 200. Aυτό του το επιτρέπει άλλωστε και το Σύνταγμα. Δεύτερο και αποφασιστικότερο βήμα θα έπρεπε να είναι η κατάργηση του ισχύοντος συστήματος περιφερειακής εκλογής των βουλευτών και μαζί όλου του διοφαντικού τουρλού των εκλογικών συστημάτων, ετεροδημοτών, μονοεδρικών και σιβύλλειων ψήφων. Aντ’ αυτού, ενα εκλογικό σύστημα σε εθνική βάση, ίσως να οδηγήσει σε αξιοπρεπέστερη σύνθεση του νομοθετικού σώματος υπεράνω εκλογικών σαλατών, κομματικών μενού και τοπικών επιδορπίων.

Aν καταφέρει λοιπόν ο κ. Παπαδόπουλος και σπάσει τον πυρήνα, ας κάνει και το νομοθετικό του «mille-feuilles» για νάβρει το αμύγδαλο. Σίγουρα τότε θα είναι λιγότερο δυσκατάποτο για τους πολίτες.



Contact us skbllz@hol.gr.
All contents copyright © SAMIZDAT All rights reserved.